Kerst- en nieuwjaarswens 2020-2021

Aangepast werken en leven in tijden van Corona

De ontwikkelingen ten aanzien van de corona-aanpak zorgen voor veel gevoelens van onzekerheid. Meestal zijn wij mensen geneigd in actie te komen bij onzekerheid. Zo creëren we een gevoel van controle. Het voelt dan onnatuurlijk en zeker onwennig om dingen juist niet te doen.

Ik herken dit proces zo, bij mensen die met burn-out kampen, die genoodzaakt zijn de roofbouw te stoppen. En natuurlijk ook uit eigen ervaring.

Ik zeg tegen hen bij voorkeur niet wat ze niet meer mogen. Ik geef leefregels voor nieuw, herstelgedrag, die hen helpen verdere roofbouw te voorkomen en vitaliteitsreserves op te bouwen. Deze afbeelding geeft dat zo mooi weer.

Voor mijn praktijk heb ik mezelf vorige week de vraag gesteld; wat kan ik wél doen?

En dat is het volgende:

  • Groepsbijeenkomsten verplaatsen, waaronder de training Effectief Stressmanagement die ik vanaf morgen zou geven in Breda;
  • Een-op-een-sessies omzetten naar therapie via beeldbellen. Daarvoor ga ik een privacy-proof programma aanschaffen;
  • Sociale activiteiten, ook mijn meditatielessen, afgezegd of verplaatst. Meditaties heb ik van de docenten op Spotify gekregen;
  • Verbindende en corrigerende gesprekken met de jong-volwassenen in huis, zodat en nadat ze goed van de nieuwe leefregels zijn doordrongen;
  • Ons jongste kind beschermen tegen virus en verkoudheid, omdat ze ernstig longpatiënt is;
  • Een hele grote boel strijken;
  • Boeken lezen.

En verder houdt het me bezig hoe ik mijn lijf buiten in de natuur in beweging kan houden, afhankelijk van hoe groot de restricties worden.

Zo doet iedereen wat hij kan. Daar vertrouw ik op. Een grote fysieke en mentale druk ligt op de artsen en verplegers, in ziekenhuizen, verpleeghuizen, GGZ-instellingen, gevangenissen en TBS-klinieken. En laten we niet vergeten iedereen die hard werkt en/of vrijwillig zijn hulp en steun biedt aan anderen om deze uitbraak te beteugelen.

Daarnaast denk ik ook aan de mensen die het advies krijgen thuis te blijven, en het moeilijk vinden zich echt thuis te voelen. Hoe is het voor hen? Wie is er voor hen? Hopelijk zetten psycho-sociaal hulpverleners hun afspraken met mensen zoveel mogelijk om in online contact. Zodat het gevoel van verbinding niet verloren raakt.

Ik ben dankbaar dat ik op mijn manier nog mijn steun kan blijven bieden aan hen die lijden aan (ernstige) stress- en burn-outklachten, waaronder angst- depressie- en stressgevoelens. Zij kunnen in tijden van fysieke afstand toch nabijheid ervaren.

Afsluitend zou ik willen zeggen: laten we in liefde naar elkaar om blijven kijken en het gezamenlijk belang vooropstellen. Daarmee kunnen we erger voorkomen.

Ik ben thuis én ik ben Elders

Het Nationaal Stressdebat; wat viel mij op?

“Doe niet alsof burn-out alleen met werk samenhangt”

Een terugblik op 2016