Beste Yuri, of eigenlijk: Lieve Yuri!
Het is hier in Nederland dinsdagochtend 9 augustus, 04:30 uur. Ik word wakker van heftig onweer buiten. Mijn partner en ik nemen een kijkje bij de 7 kinderen die bij ons slapen en doen de ramen in huis dicht. We wachten tot de bliksem is verdwenen. De laatste bliksem hadden we niet verwacht: hij leest het bericht op zijn telefoon voor …
“Yuri van Gelder naar huis gestuurd in verband met alcoholgebruik”.
… Nee …!
Een schok ging er door mij heen! Adrenaline door mijn lijf. Ik denk: dit bericht kan ik nu niet aan. Dan word ik helemaal wakker en slaap ik niet meer. Na een paar overpeinzingen, lukt het me dit voor even te parkeren in mijn brein en val ik weer in slaap.
Als ik op een normale tijd ontwaak, maakt zich een gevoel van ongeloof van mij meester. “Is het écht zo?” Ik doe de televisie aan. Het nieuws. Eerst NOS, daarna toch ook even RTL. Ja, het is echt zo. Hij is zelfs al in het vliegtuig terug naar Nederland.
Mijn brein kwam op gang. Er gingen vragen door me heen, om een plaatje helder te krijgen.
Zoals:
“Eerst cocaïnegebruik, nu alcoholgebruik. Van het eerste afgekickt. Gebruikte hij van het laatste nu te veel of te vaak?”
“Zou hij de druk niet aan kunnen…?”
“Kan hij, wat vaker in topsport voorkomt, zijn grenzen moeilijk bewaken?”
“Is het een incident of terugkerend gedrag?”
“Valt hij terug in verslavingsgedrag? En waardoor dan precies?”
“Waar liggen zijn angsten en hoe gaat hij daarmee om?”
“Hoe is het met zijn zelfbeeld gesteld?”
“Wist hij dat dit de regels zijn?”
Maar ook gingen er zóveel gedachten door me heen:
“Stel dat hij wist dat dit de consequenties zijn, dan moet de drang naar alcohol (korte termijn) groter zijn geweest dan de wens van de medaille (lange termijn)”.
“Stel dat hij ‘gewoon een biertje’ ging drinken, dan komt zo’n besluit om terug naar Nederland te moeten wel heel hard aan. Is dit dan wel passend?”
“Wat een strijd moet hij geleverd hebben; de strijd om aan de top te komen, zijn cocaïneverslaving te overwinnen, zijn strijd om terug te komen in het turnen, je voor de Olympische Spelen te plaatsen, weer te winnen in de ringen én de strijd om te kunnen omgaan met de dunne lijn van tot het gaatje gaan en stoom afblazen”.
Alleen dat al is topsport!
Maar daarvoor krijg je geen medaille.
Toen ik me opeens realiseerde hoe je je zou voelen. In het vliegtuig. Wetende dat je familie, maar ook nieuwsgierigen, op je wachten. Kapot van binnen, dizzy van wat er is gebeurd, boosheid? Op je coach? Of misschien wel op jezelf. Geen positief toekomstbeeld, schaamte, schuldgevoel. De meest destructieve gevoelens die een mens over zichzelf kan hebben en dat in een vliegtuig, úrenlang, waar je geen kant op kunt … Met mensen om je heen die weten wie je bent en/of je (denken te) kennen. Ik werd letterlijk een beetje misselijk.
Toen hoorde ik op het nieuws dat Twitter volstroomt. Ik werd hier nóg misselijker van! De grappen die er werden gemaakt. Ik herhaal ze hier uit principe niet. En dat zelfs een publieke omroep zich tot dat niveau verlaagt? Nee, dit kan niet en dit mag niet! Ik móest jou een hart onder de riem schrijven Yuri!
Want weet je, niemand weet waarom dit is gebeurd. Zelfs jij niet, schat ik zo in. Maar veel mensen in Nederland denken het wel te weten. De meningen zijn uiteenlopend, tussen een biertje drinken buiten het Olympisch Dorp en een nieuwe verslaving.
Wat jou zou helpen is om met professionele mensen die geen enkel oordeel hebben, waar jij je veilig en vertrouwd bij voelt, te kijken naar de oorzaken van je gedrag. Om uiteindelijk tot persoonlijke groei te kunnen komen.
Want zeg nou zelf, jij bent voor iets heel anders naar RIO gekomen dan een biertje te drinken buiten het OD en eerder naar huis te kunnen gaan. Je kwam voor de medaille. Daar heb je álles voor gedaan. Misschien wel meer dan daarvoor nodig was. En dat is je duur, heel duur komen te staan.
Toch wil ik een klein kijkje in de toekomst met je nemen: er zijn in de geschiedenis meer sporters over de grens gegaan (Wim Kieft, Jan Ykema, Leontien van Moorsel, Edith Bosch, allen op hun eigen manier). Zij hebben gereflecteerd op hun sportperiode en de keuzes die ze daarin hebben gemaakt. Zijn door diepe dalen en misschien in behandeling gegaan, hebben mensen en vertrouwen verloren. Maar het ook weer terug gevonden …
Zij spreken nu voor volle zalen. Of hebben een boek geschreven. Zij delen hun ervaringen met anderen. Zodat die er van kunnen leren. De periode van reflectie naar voren kunnen halen. Tijdens hun leven of loopbaan parallellen te kunnen trekken, daarvan leren en kunnen groeien naar eigenheid en een positief zelfbeeld.
Dit gun ik jou ook Yuri. Je hebt er nu niks aan. Maar, zoals Johan Cruyff altijd zei: Elluk nadeel heb zijn voordeel”. De moeilijke weg die jij nog hebt te gaan, zal je dan uiteindelijk een toekomst met een missie brengen. Een andere missie dan waar je voor ging.
Maar dát … is de kracht van kwetsbaarheid.
9 augustus 2016
Jennifer Hanenberg Elders
