Zeg nooit ‘nooit’!

Een conflict dat niet is opgelost, heeft verwijdering tot gevolg. Soms is dat prima, misschien de enige manier om uit het conflict te stappen. Soms ook kan die verwijdering er voor zorgen dat mensen verzuimen datgene te doen wat goed voor henzelf is.

Wat maakt dat je de eerste stap zet in een conflict?
Allereerst, ik kan je niet DE oplossing geven. Wat ik wel kan doen, is mijn verhaal met je delen. Waar ben ik doorheen gegaan, 28 jaar lang. En wat heb ik gedaan om toch een stap te zetten? In Libelle nr. 50-2013 kan je mijn ‘hele’ verhaal lezen. Hieruit wordt wel duidelijk waarom ik geen contact wilde. Maar wanneer ging ik daar eigenlijk anders over denken?

Er gebeurde het volgende
* Mijn oudste dochter was 7 en confronteerde mij met een situatie door allerlei vragen te stellen. Iedereen kent ze wel, van die ‘Leuke Levensvragen’. Hierdoor werd ik geconfronteerd met het feit dat zij haar biologische opa niet kende. Ik vertelde haar dus over hem. Nu werd ‘hij’ een iets meer positief gespreksonderwerp in ons gezin.
* En ik ging verder denken, meer vanuit zijn perspectief: hoe zou het voor hem zijn (geweest), hij wordt ook ouder, zou hij niet veranderd zijn? Het kan toch niet zo zijn dat hij mij in zijn leven nooit  meer heeft gezien?
* Een halfjaar later fietsten wij met ‘onze’ vijf kinderen de Drentse Rijwiel4daagse. We fietsten door het dorp waar mijn vader woont. Ik dacht: het zou nu toch leuk zijn als ik aan hem mijn gezin kon laten zien. En laten zien hoe ik leef en wie ik nu ben. Ik deed het niet, het zou een te grote stap zijn, waarvan ik de gevolgen niet kon overzien. Het kwam ook niet uit, ik had het te druk, misschien was hij boos op me?
* Ondertussen voelde ik wel dat ik niet meer helemaal los stond van hem. De toenadering in mijn hoofd begon zijn vorm te krijgen. Ik dacht er vaker over na hoe ik contact zou leggen, hoe het zou zijn.
* De eventuele negatieve gevolgen, die begon ik te aanvaarden. Ik maakte de balans op: wat als ik het nooit doe en het is op een dag te laat? Wat als ik het wel doe en het draait uit op een teleurstelling? Dan zou ik iets verliezen. Ik dacht niet eens: wat als ik het wel doe en het wordt een succes? Want een succes, dat kon het niet echt worden.
* Mijn partner zegde zijn steun toe en ik voelde dat hij achter me zou staan als het geen succes zou worden. Maar natuurlijk ook in ieder ander geval. Dat sterkte mij.
* Toch durfde ik niet, haalde me alle mogelijke vervelende scenario’s in mijn hoofd. Wat zou hij zeggen? Wat zou hij vinden? We zijn zo verschillend. Dit gaat niet werken. Hoe zit het met mijn angst voor hem, die ik als klein meisje had ontwikkeld?
* Deze gedachtes en angsten waren van vroeger. Hiervoor moest ik nieuwe gedachtes en positieve ervaringen in de plaats laten komen. Dat was heel moeilijk, dat realiseerde ik me wel. Er zat maar één ding op: stoute schoenen aan en gaan!

Daarom heb ik het, nooit gedacht en toch gewóón gedaan! Hiermee heb ik onnodig verzuim voorkomen. Welk verzuim precies, dat staat niet in Libelle nr. 50-2013. Dat deel ik graag in een volgend blog.

Er zijn veel manieren om een conflict op te lossen, heb je een tip? Dan nodig ik je van harte uit die hieronder met anderen te delen. Dank daarvoor!